என் ஹஜ் பயண அனுபவங்கள் - 42

விடிய விடிய தூக்கமில்லாததால், நான் சிறிது கண் அசந்து விட்டேன். ஓரிரு மணி நேரம் தான் இருக்கும். அதன் பின், பசியால் விழிப்பு வந்து விட்டது. ஃப்ளைட்டில் பரிமாறிய கோக் குடிக்க, வயிறு கடமுடா என்று உருட்டியது. சின்னூண்டு பாத்ரூமுக்குள் கஷ்டப்பட்டு போய் வந்தேன். பாத்ரூம் உள் ஒரே வாடை. வாந்தி வருவது போல ஆகி விட்டது.

காலை எட்டு மணிக்கு சாப்பாடு தந்தார்கள். ஜூஸ், சேலட், ஜெல்லி, கேக், சேண்ட்விச் போன்ற எக்ஸ்ட்ரா ஐட்டங்களுடன், ஒரு பாக்ஸில் மீல்ஸும் இருந்தது. அதைத் திறந்தால், கொதிக்க கொதிக்க நுரை போன்ற ஒரு உணவுடன், கீரையும் கொத்துக்கறியும் கலந்து இருந்தார்கள். அது போன்ற தினுசான உணவை, அதுவரை பார்த்தது கூட இல்லை. பசியில், டப்பாவை திறந்து தான் தெரியும். ஒரு நிமிடத்தில் காலியாகி விட்டது. அடுத்து, சைட் ஐட்டெம் எல்லாவற்றையும் காலி செய்து விட்டேன். பசி நீங்கியவுடன் சுறுசுறுப்பு வந்து விட்டது.

சுற்றிலும் நோட்டமிட்டேன். ப்ளைட்டை புகைப்படம் எடுத்தேன். கீழே இருக்கும் படத்தில், மேலே தெரிவது தான் லக்கேஜ் ரேக். அதில் சவுகரியமாக வைக்க முடியாது என்பதால் தான் எங்கள் பையை வாங்கிக் கொண்டார்கள் என்று புரிந்தது.
நேரம் ஆக ஆக, பிள்ளைகளைப் பார்க்கப் போகும் ஆவல். ஒவ்வொரு வினாடியும் யுகமாக இருந்தது. எப்போது போய் சேர்வோம் என்று இருந்தது. வாட்ச்சை திருப்பி, இந்திய நேரத்துக்கு செட் பண்ணிக் கொண்டேன். இப்போது, வெளியே பார்த்தேன். எங்கள் ப்ளைட்டின் இறக்கைகள் அப்படியே மேலே எழும்புவதும் கீழே தாழுவதுமாக இருந்தது. கீழே மேகக்கூட்டம் தெரிந்தது. அதை க்ளிக்கிக் கொண்டேன். பாருங்கள் அந்த படத்தை:
சிறிது நேரத்தில் மேகக்கூட்டம் மறைந்து விட்டது. இப்போது, கீழே கடல். கடல் மேலாக அந்தரத்தில் பறக்கிறோம் என்ற எண்ணமே பயத்தைத் தந்தது. கடல் என்றால் நாம் நினைப்பது போல் அலையெல்லாம் தெரியாது. ஒரே பச்சை, நீலம், வெள்ளை கலந்த கலவையாக தெரியும்.

இன்னும் சிறிது கீழே இறங்கியபின், முகத்தில் அறைவது போன்ற மேகக்குவியல். பஞ்சு பொதி போன்ற வெண்மேகங்களை மிகவும் ரசித்து புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டேன். காணக்கிடைக்காத அற்புதக் காட்சியாக, தேவதைக்கதைகளில் வருவது போல,நாங்கள் மேகத்தின் ஊடே பயணிக்கிறோம். இதோ அந்த புகைப்படம்:
ஒரு சின்ன ஜெர்க். சற்று கீழே இறங்கி விட்டது எங்கள் விமானம். காதுகள் கப்பென்று அடைத்துக் கொள்ளும் போதே புரிந்து விட்டது. ஆனால், ஸ்கிரீனில் தெரியும் குட்டி விமானம் ஏதோ கோளாறு காரணமாகத் தெரியவில்லை, அதனால் ஆல்டிட்யூடும் தெரியவில்லை. இப்போது மீண்டும் கூல்ட்ரிங்க்ஸ் வழங்கினார்கள். ப்ளைட் கீழே இறங்கி ஆரம்பித்தது. எல்லாரையும் சீட் பெல்ட் போட்டுக் கொள்ள சொன்னார்கள். போட்டுக் கொண்டோம். மனம் முழுக்க பிள்ளைகளைப் பார்க்கப் போகும் மகிழ்ச்சிப் பரவசம்.

இப்போ, சென்னைக்கு மேலே பறக்கிறோம். அலையலையாய் தெரியும் கடல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறைந்து நிலப்பரப்பு தெரிகிறது. ஒரு இடத்தில் கடலும் தெரிகிறது. அது பீச் என்று புரிந்தது. உயரம் குறையக் குறைய சென்னையின் ரோடுகள் தெரிய ஆரம்பித்தது. அப்படியே கூகுள் எர்த்தில் பார்ப்பது போல இருக்கிறது. அதையும் போட்டோ எடுத்துக் கொண்டேன். இதோ அந்த போட்டோ:
மேலே காணும் போட்டோவின் நீளமாகத் தெரியும் பாதை அநேகமாக மௌண்ட் ரோடாக இருக்கலாம். இருக்க இருக்க, பொம்மைகள் போல வீடுகளும், மரங்களும் தெரிய, எனக்கு ஒரே குதூகலமாக இருந்தது. சுமார் சென்னையின் மேலாக மட்டும் ஒரு அரை மணி நேரம் வட்டமிட்ட பின், ப்ளைட் இறங்கத் தொடங்கியது. இப்போ மணி மதியம் ஒன்னரை இருக்கும்.

ஓடுதளத்தின் மேலாக பறக்கிறது. எங்கு பார்த்தாலும் வெட்ட வெளியாக ரன் வே. ஒரு குலுங்கலுடன், சக்கரம் மண்ணைத் தொட்டவுடன், சொந்த மண்ணில் இறங்கப் போகும் மகிழ்ச்சி. ஓடி ஓடி மூச்சிரைத்து நின்றது ப்ளைட்.

கதவைத் திறந்து எல்லாரும் இறங்க, சொந்த மண்ணில் கால் வைக்கப் போகிறோம் என்ற எண்ணத்தில் கால்கள், சிலிர்ப்பால் கூச, இறங்கி நடக்கிறோம், ஒவ்வொருவராக. குடும்பத்தை, ஊரை, உறவைப் பார்க்கப்போகும் சந்தோஷத்தோடு, 75 வயதான மாமனாரை நல்லபடியாக ஹஜ் முடிக்க வைத்து அழைத்து வந்த சந்தோஷமும் மனதில் நிறைந்திருந்தது.

வரியாக நிற்கும் ஹஜ் கமிட்டி தொண்டார்கள், “வாங்க ஹாஜியார்! வாங்க ஹாஜிமா!” என்று முகமன் கூறி வரவேற்று, ஆண்களுடன் முஸாபா செய்ய, ‘ஹாஜியார்’ என்ற வார்த்தையை முதன்முறையாக கேட்டவுடன், உடலின் அசதியெல்லாம் குறைந்து போய், மனசு அப்படியே லேசாகி, இறைவனிடத்தில் ஐக்கியமானது போல ஒரு ஃபீலிங் வருகிறது.

சற்று முன்னேறி வந்தவுடன், எங்கள் பாஸ்போர்ட்டை சரிபார்த்து முத்திரை குத்த, நாங்கள், லிஃப்ட்டில் கீழே இறங்குகிறோம். பாத்ரூம் போய், காலைக் கடன்களை முடித்து, முகம் கழுவிவிட்டு, வெளியே வந்தால், கன்வேயர் பெல்ட்டில் எங்கள் சாமான்கள் வந்து கொண்டிருந்தது. மச்சானுக்காக காத்திருக்காமல், நான் சாமான்களை ஒவ்வொன்றாக இழுத்து வெளியே போட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.

ஜம் ஜம் கேன்கள் தவிர எல்லா சாமான்களையும் எடுத்து விட்டேன். ஜம் ஜம் கேனுக்காக அரை மணி நேரம் காத்திருந்த பின், அது அடுத்த ப்ளைட்டில் வருவதாக சொல்லி விட்டார்கள். எங்களுக்காவது பரவாயில்லை. விருதாசலக்காரர்கள் உட்பட பலருக்கும், எந்த சாமான்களும் வரவில்லை. நாங்கள் மதினாவில், முன்கூட்டியே பஸ் டிக்கியில் ஏற்றி விட்டதால் எங்களுடையது வந்து விட்டது. கடைசியாக ஏற்றியவர்களின் சாமான்கள் எல்லாம் தனி டிரக்கில் லேட்டாக வர, ஏற்ற இடமில்லாமல், வேறு ஃப்ளைட்டில் ஏற்றி அனுப்ப பெண்டிங் வைத்து விட்டார்கள் என்று புரிந்தது.

எங்களுடைய மூன்று ஜம் ஜம் தண்ணீர் கேன்கள், மற்றும் பிறருடைய சாமான்கள் எல்லாமும் ஒரு வாரம் கழித்தே இன்னொரு ப்ளைட்டில் வந்தது. பின் அதை கார்கோவில் அவரவர் ஊருக்கு அனுப்பியது தனி கதை. நல்லவேளை, 4 கேன்கள், பேகுக்குள் இருந்ததால், எங்களுக்கு பிரச்சினை இல்லை.

எல்லா பேகையும் எடுத்து டிராலியில் வைத்துத் தள்ளிக் கொண்டு, வெளியே வந்தால், ஆயிரக்கணக்கான முகங்கள், சலாம் சொல்லிக் கொண்டும், முஸாபா செய்து கொண்டும்... அதில் என் ரத்தங்களைத் தேட, முதலில் என் தந்தை தென்பட்டார். போய் அவரிடம் முஸாபா செய்து கொண்டு, கம்பி தடுப்பைத் தாண்டி வெளியே வந்தோம்.

வெளியே என் பிள்ளைகளுடன் தாயார் நின்றிருந்தார். ஓடிப் போய் என் மகனை நான் தூக்கி முத்த மழை பொழிய, மச்சான் மகளை சேர்த்தணைக்க, தாயிடம் முஸாபா செய்ய, அங்கே ஒரே உணர்ச்சிப் பிரவாகம். எல்லார் கண்களிலும் ஆனந்த கண்ணீர். பிள்ளைகளுக்கு புத்தாடை உடுத்தி அழைத்து வந்திருந்தார் என் அம்மா. அம்மாவின் அன்பான கவனிப்பின், சற்று சதை போட்டு மினுமினுப்பாக இருந்தார்கள் பிள்ளைகள். கையில் வைத்திருந்த ஜம் ஜம் தண்ணீர் பாட்டில் மற்றும் சாக்லேட்டுகளை எடுத்துக் கொடுத்தேன்.

பின்பு, லுஹருக்கு நேரமாகிவிட்டபடியால், ஒளு செய்து, அங்கே போட்டிருந்த சாமியானா பந்தலில் தொழுது கொண்டோம். எங்களுக்காக பஸ் காத்திருந்தது, ஹஜ் கமிட்டி அழைத்துச் செல்ல. அதோடு ஒரு வேனும் நின்று கொண்டிருந்தது, லக்கேஜ்களை ஏற்ற.

லக்கேஜ்களை ஏற்றிய பின், பஸ்ஸில் ஏறிக் கொண்டோம். பாதி பஸ் காலியாக இருந்தும், என் பெற்றோரை பஸ்ஸில் வர அனுமதிக்கவில்லை. பிள்ளைகளை விட்டு விட்டார்கள். மற்றபடி ஹாஜிகளுக்கு மட்டும் தான் என்று சொல்லி விட்டார்கள்.

பெற்றோர், எலெக்ட்ரிக் ட்ரைனில் வந்துவிடுவதாக சொல்லி இறங்கிக் கொள்ள, மகனிடம், மகளிடம் பேசியபடியே, பஸ்ஸில் வந்தேன். கூலிங் கிளாஸ் மற்றும் ஓரிரு சாமான்கள் எடுத்து கொடுத்தேன். வாய் ஓயாமல் பேசியபடியே வந்தான் பையன்.

மதியம் லன்ச் ஹஜ் கமிட்டியில் ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். பருப்பும் காயும் ரசமும் மோருமான சாப்பாடு அமிர்தமாக இருந்தது. எங்களுக்கு எல்லாவிதத்திலும் உதவியாக இருந்த ஹஜ் கமிட்டி தொண்டர்களை இறைவன் பொருந்திக் கொள்வானாக! ஆமீன்!

எல்லா சாமான்களையும் தந்துவிட, மகன் சந்தோஷமாக விளையாடியபடியே இருந்தான். மகளோ, என்னை விட்டு அசையவில்லை. அவளுக்கு சாமான்களைக் கண்ட சந்தோஷத்தை விட, எங்களைக் கண்ட சந்தோஷம் தான் அதிகமாக இருந்தது. இரண்டு நாட்கள் களைப்பு தீர ஹஜ் கமிட்டியில் தங்கிய பின், ட்ரைனில் ஊர் திரும்பினோம்.

இரவு ஈரோட்டு மண்ணில் கால் பதித்ததும், ஊரும் உறவும், ரயில்வே ஸ்டேஷனில் எங்களுக்காகக் காத்திருந்தனர். எல்லாரும் தழுவி வரவேற்றது, வாழ்நாள் பூராவும் மறக்க முடியாதது.

வேனில் ஏறி வீடு வந்து சேர்ந்தோம். இரண்டு மாதத்துக்குப் பின் வீட்டை - தோட்டத்தை - வேலையாட்களை - தெருவை பார்க்கும் சந்தோஷமே அலாதியாக இருந்தது. வீட்டிலும் பெருங்கூட்டமாக உறவினர்கள். வந்தவர்களுக்கு எல்லாம், எளிமையான விருந்து, ஏற்கனவே என் பெற்றோர் ஏற்பாடு செய்து வைத்திருக்க, அனைவரும் உணவுண்டு, மகிழ்ச்சியாக அளவளாவிச் சென்றனர். ஒரு மாதம் வரை வந்து போய்க் கொண்டிருந்தனர்.

‘ஹாஜி’ என்ற பட்டத்தை வாங்குவது சுலபம். ஆனால், ‘ஹாஜி’ யாக வாழ்வது கடினம். இறைவன் எங்களையும் இன்னும் பிற ஹாஜிகளையும் அவனுக்குப் பொருத்தமான வழியில் வாழ கிருபை செய்வானாக! ஆமீன்!

42 அத்தியாயத்துடன் இத்தொடர் முடிவடைந்துள்ளது. இதைத் தொடர்ந்து படித்து வந்தவர்களுக்கும், எனக்கு அவ்வப்போது பின்னூட்டம் மற்றும் மெயில் மூலம் ஊக்கமளித்தவர்களுக்கும், இதை ப்ளாகில் தொடராக எழுத காரணமானவர்களுக்கும், ஹஜ்ஜுக்கு செல்ல எங்களுக்கு உதவியாக இருந்தவர்களுக்கும், எங்களுக்கு எல்லாவிததிலும் உறுதுணையாக இருந்த என் பெற்றோருக்கும், என் பிள்ளைகளை, நாங்கள் இல்லா குறை தெரியாமல் இருக்க அவ்வப்போது வந்து பார்த்து சென்றவர்களுக்கும், வியாபாரத்தை நாங்கள் இல்லாத போது நல்ல முறையில் கவனித்துக் கொண்டவர்களுக்கும் இறைவன் எல்லா நலவுகளையும் வழங்கி, அவர்கள் எல்லோரும் மற்றும் அனைத்து முஸ்லிம்களும் ஹாஜியாகவும், நாங்கள், குழந்தைகள் மற்றும் பெற்றோருடன், குடும்பத்தோடு மேன்மேலும் ஹஜ் மற்றும் உம்ரா செய்யவும் இறைவன் அருள் புரிவானாக! ஆமீன்!

இதைத் தொடர்ந்து படித்து வந்தவர்கள், இந்த அத்தியாயத்தின் கீழ் ஒரு பின்னூட்டமாவது இட வேண்டும் என்பது என் ஆசை! மேலும், இந்த ப்ளாகை தங்கள் உற்றார், உறவினர்கள், நண்பர்கள், மற்றும் ஹஜ் செய்ய நாடியிருக்கும் அனைவருக்கும் எத்தி வைக்கும்படி கேட்டுக் கொள்கிறேன். எத்தி வைப்பவருக்கும் அதன் மூலம் பயனடையும் அனைவருக்கும் இறைவன் ஹஜ்ஜுடைய பாக்கியத்தைத் தந்தருள்வானாக! ஆமீன்! ஆமீன்! யாரப்பல் ஆலமீன்!

வஸ்ஸலாம் (முற்றும்)

-சுமஜ்லா.