என் ஹஜ் பயண அனுபவங்கள் - 31

நான் குர்பானி இறைச்சியை, 2 பொட்டலத்தில் ஃப்ரீசரில் வைத்திருப்பதாக முன்பு சொல்லி இருந்தேனல்லவா? அதை சமைக்கலாம் என்று போய் பார்த்தால் ஒரு பாக்கிட்டை காணவில்லை. மசாலா எல்லாம் ரெடி செய்து விட்டு போய் பார்த்து இல்லை என்பதால் எனக்கு பயங்கர கோபம். எங்கள் ஃப்ளோரில் இருக்கும் தமிழ் பெண் தான் யாரோ எடுத்து அதை சமைத்திருக்கிறார். அதுவும், நிறைய பேர் புழங்கும் இடத்தில் குழப்பம் வரும் என்று, நான் அதில் அடையாளமிட்டிருந்தேன். அப்படி இருந்தும் யாரோ சமைத்து விட்டார்கள். இன்னொரு பொட்டலத்தில் இருந்தது போன்லெஸ். அதனால் அதை இன்னொரு நாள் சமைத்துக் கொள்ளலாம் என்று வைத்து விட்டேன்.

இது நடந்து ஒரு வாரம் இருக்கும். பார்த்தால், அடுத்த பொட்டலத்திலும் பாதி தான் இருந்தது. எனக்கு ஒரே கோபம், ஆத்திரம். யார் எடுத்தது என்று பொதுவாக கேட்டேன். முஸ்தஃபாவின் மனைவி, அதிபா எடுத்து சமைத்ததாகவும், நான் வந்தால் சொல்லிக்கொள்கிறேன் என்று சொன்னதாகவும், காமிலா சொன்னார். அதிபா அப்போது ஹரம் போயிருந்தார்.

நான் மச்சானிடம் நடந்ததை கோபத்துடன் சொன்னேன். மீதி பாதி இறைச்சியையும் அவர்களையே சமைத்துக் கொள்ள சொல்லிவிடு. நமக்கு அது வேண்டாம், என்று அவர் ஒரே வார்த்தையில் முடித்துக் கொண்டார். அதிபா வந்ததும், அவரிடம், இது போல சொல்லி விட்டு, அத்துடன் அவரிடம் அதிகமாக பேச்சுவார்த்தை வைத்துக் கொள்ள வில்லை.

நாம் வந்திருப்பது புனிதமான இடத்துக்கு. இவ்விடத்தில், இது போல அடுத்தவர் பொருளை அனுமதியின்றி அநாகரிகமாக எடுக்கக்கூடாது என்று தெரியாதா? அப்படி எடுத்து சாப்பிட எப்படி இவர்களுக்கு மனம் வந்தது? என்று எனக்கு ஒரே மன உளைச்சல். அதுவும், பெரிய ஆட்டு தொடையை, நானும் மச்சானுமாக வெட்டுக்கத்தி லாட்ஜ் மேனேஜரிடம் இரவல் வாங்கி கசாப்பு வேலை செய்து, மிக கஷ்டப்பட்டு துண்டுகளாக்கி இருந்தோம். அதனால் என்னைப் பொறுத்தவரை அது ஒரு ‘வேல்யூ ஆடட் ப்ராடக்ட்’. அதான் ஓவர் கோபம்.

அப்புறம், மீதி பாதி இறைச்சியை கடைசி வரை நான் தொடவில்லை. மக்காவிலிருந்து புறப்பட 3 நாட்கள் இருக்கும் போது, அதிபா என்னிடம் வந்து மெதுவாக, உங்களுக்கு வேண்டாமென்றால், அதையும் நானே சமைத்துக் கொள்ளட்டுமா என்று கேட்டார். சரி என்று சொல்லி விட்டேன்.

என் பிள்ளைகள் அடிக்கடி ஃபோன் செய்து கொண்டே இருந்தார்கள். ஒரே ஏக்கமாக இருக்கும் என்று, வெப் கேமில் பார்க்கலாம் என்று ஆசைப் பட்டேன். அங்கு ஹரமுக்கு அருகில் ஹில்டன் டவர்ஸ் ஹோட்டலில், பிரவுசிங் உள்ளது. அங்கே சென்றபின் தான் தெரிந்தது, ஸ்டார் ஹோட்டலாக இருப்பதால், ரொம்ப காஸ்ட்லி என்று. ஒரு மணி நேரத்துக்கு 50 ரியால் என்றான். அதாவது 650 ருபாய். இதுக்கு போனிலேயே பேசிவிடலாம். வெளியே தனியார் பிரவுசிங் செண்டர் அஜிஜியாவில் இருக்கு, அங்கு மணிக்கு 10 ரியால் தான் என்று அந்த ஆளே சொன்னார்.

சரி என்று ரூமுக்கு வந்து, லாட்ஜ் மேனேஜரிடம் விசாரித்து, அதைத் தேடி நடந்தோம். போகப் போக போய்க்கொண்டே இருந்தோம். இன்னும் வரவில்லை. 2 கி.மி நடந்திருப்போம். கடைசியாக கண்ணில் தென்பட்டது.

அங்கு போனால், ‘லேடீஸ் மம்நூன்’ என்று சொல்லி விட்டான். அதாவது கேபினுக்குள் லேடீஸ் அலவ்டு இல்லையாம். அந்த ஊர் சட்டம் அப்படியாம். ரிசப்ஷனில் இருந்தவன் ஒரு மலையாளி. மச்சானுக்கு, அவ்வளவு தெரியாது என்பதால், நான் அவனிடம் எவ்வளவோ கெஞ்சினேன். அவன் முடியாது என்று சொல்லிவிட்டான். போலிஸ் ரோந்து வருவார்களாம். வந்தால், அவன் ஃபைன் கட்டனுமாம்.

கடைசியில், ரிஷப்ஷனில் இருந்த கம்ப்யூட்டரில் இருந்து, ஒரு ஈமெயில் மட்டும் கொடுக்க அனுமதித்தான். டெஸ்க்டாப்பில் எல்லாமே அரபியில் இருந்தது. எனக்கு ஒன்னுமே புரியவில்லை. கடைசியில், அவன் யாஹூ மெயில் ஓபன் பண்ணி தந்தான். ஒரே ஒரு மெயில் மட்டும் கொடுத்தேன் மகளுக்கு. அதற்கு பைசா வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டான். நாங்கள் நன்றி சொல்லிவிட்டு, ஊரை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே வந்த வழியே நடந்தோம்.

இடையில், மாமனாருக்கு சளி தொந்திரவு அதிகமாக இருந்தது. அதற்கு, அருகில் இருந்த இண்டியன் மிஷன் ஹாஸ்பிடலுக்கு, லாட்ஜ் மேனேஜர் தவ்ஃபீக் தன் காரில் அழைத்துச் சென்றார். அப்போ கூட இரண்டு ரூம் மேட்ஸ் ஹஸ்பிடலுக்கு வருகிறேன், என்று கிளம்பி விட்டார்கள்.

தவ்ஃபீக் சொன்னார், இப்படி காரில் அதிகம் பேர் ஏறினால், ஸ்பாட் ஃபைனாம். அதுவும், வெளிநாட்டுக்காரர் என்றால், ஊர் புறப்படும் போது, கஸ்டம்ஸில் தான் சிலருக்கு தெரியுமாம், தன் பேரில் ஃபைன் இருப்பது. கட்டினால் தான் போக முடியும் என்பதால், வேறு வழியில்லாமல், ஊருக்கு கொண்டு போக வைத்திருந்த பணத்தை எடுத்து கட்டுவார்களாம். இப்போ ஹஜ் டைம் என்பதால், ரூல்ஸை கொஞ்சம் தளர்த்திவிடுவார்களாம்.

நாங்கள் ஹாஸ்பிடல் போனால், நம்ம பெருந்துறைக்காரரும் ஒரு டாக்டர் அங்கே. அவரிடம் காட்டி மாத்திரை வாங்கிக் கொண்டோம். எல்லாமே ஃப்ரீ. பின் ஷார்ட் கட்டில் நடந்து ரூம் வந்து சேர்ந்தோம். அப்பா, அந்த எட்டு வழி சாலையை க்ராஸ் செய்வதற்குள் போதும் போதும் என்றாகி விட்டது.

எல்லாமே ரெடி மேடாக இருப்பதால், சமைப்பது எனக்கு ரொம்ப ஈஸி. கொஞ்சம் தக்காளி பேஸ்ட், புளிபேஸ்ட், தேங்காய் பவுடர், வெங்காயம், புளிக்குழம்புப்பொடி போட்டு தாளித்தால், புளிக்குழம்பு ரெடி. அதிலேயே முட்டை உடைத்து ஊற்றினால், முட்டைக்குழம்பு. டப்பாவில் விற்கும் சாஸுடன் சேர்த்த மீனைப் போட்டால், மீன் குழம்பு ரெடி. இப்படியாக, மிக்ஸி, கிரைண்டர் இல்லாவிட்டாலும், மிக வேகமாக சமைத்து விடுவேன்.

காலை அதிகமாக ரவா தோசை தான். அணில் ரவா தோசை மிக்ஸ் ரொம்ப அருமை. நீர் விட்டு கரைத்து, உடனே சுட வேண்டியது தான். தொட்டுக் கொள்ள இருக்கவே இருக்கு இட்லி பொடி. அப்புறம், மக்ரோனி, சேமியா, நூடில்ஸ் எல்லாமே நன்றாக கைகொடுத்தது. அப்பப்போ கடையில் கிடைக்கும் குபூஸ் என்ற ரொட்டியை வாங்கிக் கொள்வோம். கிரேவி நான் செய்து 2,3 நாட்களுக்கு ஃப்ரிஜ்ஜில் வைத்து பயன்படுத்திக் கொள்வேன்.

அங்கு ஃப்ராசன் frozen கோழிக்கறி, மற்றும் இரால் அடிக்கடி வாங்கிக் கொள்வோம். ஒரு முறை ஃப்ராசன் கொத்துக்கறி வாங்கினோம். lamb என்று போட்டிருந்தது. அதில் 2,3 தடவை கிரேவி செய்தேன். மற்றபடி ஃப்ரெஷா கோழி மற்றும் ஆட்டுக்கறி எங்குமே பார்க்கவில்லை. கடைசியா புறப்பட 2,3 நாள் இருக்கும் போது ஆட்டிறைச்சி பார்த்தேன். கண்ணாடி கதவு போட்ட ஏ.ஸி. ரூமினுள் தொங்கிக் கொண்டிருந்த உரித்த ஆடு, எனக்கு வியப்பை தந்தது.

நாங்கள் அடிக்கடி இரவு ஹரமில் தங்கிக் கொள்வோம். ஒரு முறை, இரண்டு கைகளும், இரண்டு கால்களும் இல்லாத ஒருவர் வீல் சேரில் உம்ரா செய்வதைப் பார்த்து மெய்சிலிர்த்தேன். கால்களும் கைகளும் இல்லாமல், விரல்கள் மட்டும் உடலில் இருந்து வளர்ந்திருக்கிறது. அவரும் இஹ்ராம் உடுத்தி, இன்னொருவர் உதவியோடு சயீ செய்து கொண்டிருந்தார். அவரின் இறைபக்தி என்னை வியக்க வைத்தது.

வீல் சேர் என்றதும், ஞாபகம் வருகிறது. நாம் மக்கா போய் சேர்ந்தவுடன், நமக்கு வீல் சேர் தேவை என்றால் நம்ம முஅல்லிம் நமக்கு அங்கிருக்கும் வரை பயன்படுத்திக் கொள்ள அதை இலவசமாகவே தருகிறார். ஆனால் அதற்கு 300 ரியால்கள் டெபாஸிட் கட்ட வேண்டும். நாம் திரும்பும் போது, வீல் சேரை பெற்றுக் கொண்டு பணத்தைத் திருப்பி தந்து விடுகிறார்கள். இது முன்பே எங்களுக்கு தெரியாமல் போய் விட்டது. அத்தோடு, ஹரமிலும், நம்ம அடையாள அட்டையை அடமானமாக பெற்றுக் கொண்டு வீல் சேர் தருகிறார்கள். உம்ரா முடித்தவுடன், சேரை ஒப்படைத்து, அடையாள அட்டையை பெற்றுக் கொள்ளலாம்.

சுவாரஸ்யம் தொடரும்,

-சுமஜ்லா